Руїни – то лиш згадка давнини,
В якій старієм явою і снами.
Руїни нас колишніх завжди з нами –
Мовчать, оглухлі з гомону й луни.
Ми, у юрбі забуті мовчуни,
Руйнуємось курганами-горбами.
Чорніють наші мріяння круками,
Що з темної злетілись сторони.
У крил непам'яті вже досить спраги.
В крил пам'яті стає слабкішим літ.
Собі охоче повторяють саги.
Виною присягає гріх невинний.
Старіють, на новий зирнувши світ,
Молодші від правічності руїни.
Рыгор Барадулін
Палыновыя санеты: Санет 3
Руіны – напаміны даўніны,
З якой даўнеем яваю і снамі.
Руіны нас былых заўсёды з намі.
Маўчаць, аглухлыя ад гаманы.
Мы, і ў гурме забытыя, адны
Руінімся згарбела курганамі.
Начэюць нашы мроі груганамі,
Што прыляцелі з золкай стараны.
У крылаў забыцця хапае прагі.
У крылаў памяці слабее ўзмах.
Сябе ахвотна паўтараюць сагі.
Віною прысягае грэх нявінны.
Старэюць, гледзячы на новы гмах,
За вечнасць маладзейшыя руіны.
