Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Fleming

Ïðî÷èòàíèé : 118


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An Kandien

Wie  bitter  mir  es  wird  /  wie  hart  ich  bin  verletzet  /
daß  /  weisse  Kandie  /  ich  dich  verlassen  muß  /
Ach  /  das  ist  viel  zu  schweer  /  als  daß  dir  der  Verdruß  /
in  diesem  kurtzen  Brieff  kan  werden  auffgesetzet.
   Mein  Mund  ist  von  der  Zeit  mit  Thränen  noch  genetzet  /
als  ich  zu  dir  sprach:  Schatz  /  das  ist  der  letzte  Gruß.
Und  du  mein  süßer  Trost  /  mir  gabest  einen  Kuß  /
der  mich  auch  itzund  noch  betrübet  und  ergetzet.
   Ach  schöne  straff  mich  nicht  /  und  gieb  mir  keine  schuld.
Du  kennst  mich  ümm  und  an.  Rath  deiner  Ungedult  /
ümm  die  ich  krancker  mich  zu  Tode  noch  betrübe.
   Laß  mich  /  dieweil  ich  muß.  Schau  /  was  mich  von  dir  reisst.
Und  sey  mit  dem  vergnügt  /  in  dem  du  warlich  weist
daß  ich  /  O  Schwester  /  dich  mehr  /  als  die  Liebste  /  liebe.


Íîâ³ òâîðè