Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ludwig Anzengruber

Ïðî÷èòàíèé : 102


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Volksweise

I.

Was  ist  es  mit  dem  Leben
Doch  für  'ne  arge  Not,
Muß  leiden  und  muß  sterben
Zuletzt  den  bittern  Tod.

Kam  ich  doch  auf  die  Erden
Ganz  ohne  Wunsch  und  Will',
Ich  weiß  es  nicht  von  wannen,
Und  kenn'  nicht  Zweck  noch  Ziel.

Es  tritt  die  bunten  Auen
Nur  einmal  unser  Fuß,
Für  kurze  Zeit  nur  tauschen
Wir  Händedruck  und  Gruß.

Und  was  uns  auch  von  Freuden
Und  Leiden  zugewandt,
Das  mehret  und  das  mindert
Sich  unter  Menschenhand.

Drum  lasset  uns  in  Freundschaft
Einander  recht  verstehn
Die  kurze  Strecke  Weges,
Die  wir  zusammen  gehn.
II.

Wie  vieler  deiner  Freuden
Hab'  ich  umsonst  geharrt,
Wie  wenig  deiner  Leiden
Hast  du  mir,  Welt,  erspart!

Die  einen  wie  die  andern
Ich  hätt'  sie  gern  gemißt,
Weil  doch  ein  planlos'  Wandern
Das  arme  Leben  ist.

Und  ruhen  wir  am  Ziele
Im  tiefen  Erdenschoß,
Dann  gleichen  ihre  Spiele,
Wer  darbte,  wer  genoß.

Verderbet  nicht  den  einen
Der  Freuden  frohen  Schein
Und  seht  ihr  andre  weinen,
Verschärfet  nicht  die  Pein.

Daß  keine  wehmutreiche
Erinn'rung  euch  betrübt,
Und  man  an  euch  die  gleiche
Geduld  und  Treue  übt!


Íîâ³ òâîðè