Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ludwig Anzengruber

Ïðî÷èòàíèé : 126


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Taubenkobel.

Wonn  mer  'en  Michelbauern  frogt,
Wie  er  si  mit  sein'  Wei  vatrogt,
So  thut  er  zun  vasteh'n  oam  geb'n,
Daß  s'  all'  zwoa  wie  dö  Täuberln  leb'n.

Do  denkt  a  seiner  G'vattersmon:
»Schaugts  d'r  den  Taubenkobel  on!
I  siech  fürs  Leben  gern  so  poor
Baliabti  Keßtelflickermor'!

Fahrst  hin  zu  dö  zwoa  glücklig'n  Leut'.
Es  kost't  koan  Haus,  machst  eahna  d'Freud'!«
Er  setzt  sich  af  dö  Eiserbohn,
Mit  derer  kimmt  mer  schnell  hindon.

Er  trifft  ins  Ort,  jed's  Kind  woaß  Red',
Wo  Michelbauers  Hütten  steht.
Doch  wie  er  klopfen  will  an  d'Thür,
Da  macht  'n  a  Spektakel  irr'.

Drein  geht's  wie  in  'ra  Reitschul'  zua,
Es  kirrt  a  Dirn,  es  fluacht  a  Bua,
A  Wickelkind  is  a  no  z'  hör'n,
Dös  d'Seel  si  aus  'n  Leib  will  plärr'n.

Den  G'vattern  aber  neugiert's  groß,
Er  druckt  dö  Thür  schnell  aus  'm  G'schloß,
Und  is  am  erschten  Blick  scho  g'wiß,
Daß  er  beim  Michelbauern  is.

Durch  d'Stuben  last  a  Kinderpaarl,
Dös  gleicht  'en  Eltern  af  a  Haarl,
Da  kloane  Bua  oan  Borschtwisch  führt,
Dö  Dirn'  si  mit  oan  Holzschuach  wihrt.

Sö  jag'n  anander  um  dö  Wieg'n
Und  wonn  sa  si  zun  fassen  krieg'n,
So  setzt's  ganz  g'hörig  Pläscher  oh.
Der  G'vatter  schreit:  »Wos  treibt's  denn  do?«

Da  stengen  s'  steif  als  wie  dö  Schrog'n
Und  wissent  onfongs  nix  zan  sog'n,
Donn  keift  es  Dirndel  in  da  Still'n:
»No,  Voda-Muada  than  mer  spiel'n!«


Íîâ³ òâîðè