Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïåðñîíàëüíûé ×ÀÒ Oreol
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Friedrich Rueckert

Ïðî÷èòàíèé : 114


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Ein Knöspchen unentfaltet

»Ein  Knöspchen  unentfaltet
Ists  was  der  Sturm  dir  bricht;
Und  was  daraus  gestaltet
Sich  hätte,  weißt  du  nicht.

»Willst  du  so  stark  nun  klagen,
So  zeigest  du  dich  schwach;
Es  wächst  in  Jahr  und  Tagen
Wol  eine  wieder  nach.  –

Laßt  mich  nur  immer  klagen,
Und  nennet  mich  nicht  schwach;
Es  wächst  in  Jahr  und  Tagen
Mir  keine  solche  nach.

Ihr  habt  die  Knospenhülle
Der  Gegenwart  gesehn,
Ich  sah  die  Rosenfülle
Der  Zukunft  vor  mir  stehn.

Dort  eine  Hyacinthe
Zog  ich  im  Winterhaus,
Mit  bläßlich  rother  Tinte
Nimmt  sie  sich  kränklich  aus.

Doch  säh’  ich  sie  gebrochen
Nicht  ohne  Herzverdruß,
Die  doch  in  wenig  Wochen
Von  selber  welken  muß.

Doch  die  mir  im  Gemüthe
Hatt’  ihrer  Wurzeln  Grund,
War  keine  Winterblüte,
Die  Rose  war  gesund.

Sie  sollt’  auch  nicht  auf  Wochen,
Sie  sollt’  aufs  Leben  blühn;
Und  daß  sie  ward  gebrochen,
Sollte  mich  das  nicht  mühn?


Íîâ³ òâîðè