Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 14
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Johann Christian Gunther

Ïðî÷èòàíèé : 137


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Hab ich mich einmal

Hab  ich  mich  einmal  vergangen,
Mach  ich  es  doch  wieder  gut,
Da  mein  stumm  und  still  Verlangen
Deiner  Schönheit  Opfer  tut,
Deiner  Schönheit  am  Verstande,
Die  sich  auch  durch  Mienen  zeigt,
Und  die  ungewohnten  Bande
Machen,  daß  mein  Herze  schweigt.
Schweigen  will  ich  mit  dem  Munde,
Da  das  Herz  nicht  reden  darf;
Das  Verhängnis  dieser  Stunde
Handelt  etwas  gar  zu  scharf;
Ich  soll  reimen  und  nicht  wissen,
Was  sich  diesmal  reimen  soll.
Fülle  nur  mit  deinen  Küssen
Die  gesuchte  Strophe  voll.
Küsse  sind  der  Weg  zum  Lieben
Und  der  Geist  der  Poesie;
Blindlings  wird  man  oft  getrieben,
Daß  uns  eine  Schönheit  zieh.
Schönheit,  Bäume,  Gras  und  Nelken,
Welche  Lenz  und  Jugend  zieht,
Müssen  nach  und  nach  verwelken,
Bis  der  Baum  voll  Mandeln  blüht.
Blühn  schon  einmal  diese  Früchte,
Ach,  so  ist  es  wahrlich  aus,
Und  des  Alters  Schaugerichte
Sind  ein  erlner  Blumenstrauß,
Welcher  Mund  und  Augen  locket,
Aber,  wenn  er  tragen  soll,
So  wie  die  Granaten  stocket,
Die  nur  sind  zum  Ansehn  voll.
Mag’s  doch  sein!  Ich  will  verehren,
Was  ich  nicht  genießen  kann;
Willst  du  meine  Lieder  hören,
O  so  hör  auch  dieses  an,
Daß  der  Strahl  von  deinem  Glanze,
Welcher  dich  vor  andern  ziert,
Auch  den  Ruhm  von  meinem  Kranze
Mit  sich  auf  die  Nachwelt  führt.

Íîâ³ òâîðè