Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Władysław Broniewski

Ïðî÷èòàíèé : 133


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Wędrowiec

Moje  drogi  wieją  na  północ,
moim  włosom  -  siwizna  fal,
moje  lądy  –  gwiazda  i  czółno,
prędkie  żagle  napięte  w  dal.

Nie  ulęknę  się  miedzi  miesiąca,
nie  pokona  mnie  błękit  ni  czerń.
Serce  –  to  żagiel  płonący!
Serce  –  strzaskany  ster!

Ty  nie  będziesz  czekać  jak  Solwejg...
(Wiatr  na  północ  łódź  ciska  znów.)
Ty  nie  umiesz  śpiewać  jak  Solwejg
postrzępionej  melodii  słów.

Obrócę  żagle  na  wiatr.
Dal  oczy  przetnie  jak  nóż.
Ojczyzną  moją  jest  świat.
Krwią  w  moich  żyłach  –  krew  zórz.



Íîâ³ òâîðè