Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 11
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Paul Boldt

Ïðî÷èòàíèé : 114


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Stadt

Unsere  Stadt  ist  gar  nicht  absolut.
In  die  roten,  gefleckten  Wolkenmassen
Sinken  die  Häuser  abends  wie  zerlassen.
Voller  Detail.  Straßen  und  Lampenflut.

Behändetes  Café  voll  Köpfen  kocht.
Im  Rock  aus  Schrei  steht  Litfaßsäule  steif.
Wind  fliegt  vorbei  als  dunkler  Pferdeschweif.
Und  Hurenlächeln  brennt  am  Kleiderdocht.

Tagestrottoir  beschreiten  dunkel  Träger.
Kleider  mit  alten  Flecken  roten  Munds.
Antlitz,  auf  Hirn  gefaltet,  friert  blutlos.

Ach:  nahten  reicherblutig  Wälder  uns
Der  Stadt  entschritten!  Und  wärmend  und  bloß
Himmel  der  Farbige,  der  blaue  Neger.


Íîâ³ òâîðè