Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Ludwig Anzengruber

Ïðî÷èòàíèé : 148


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Frühling.

Wenn  wir  mit  jedem  neuen  Jahre
Sich  schmücken  sehen  Wald  und  Flur,
Beschleicht  uns  neidisches  Empfinden
Ob  unsers  Lebens  flücht'ger  Spur.

Der  Neid,  daß  uns  kein  Frühling  wieder
Will  kehren  nach  der  Jugend  Tagen,
Daß  Bäumen  gleich  mit  kahlen  Aesten
Wir  winterlich  zum  Himmel  ragen!

Daß  sich  mit  Blüten  und  mit  Düften
Allimmerdar  der  Lenz  erneut,
Indes  das  Schicksal  auch  nicht  eine
Der  Blumen  auf  den  Weg  uns  streut!

Doch  möchten  wir  uns  nur  bespiegeln
Im  tiefen  Born  des  Selbsterkennens,
Wir  fänden  selbst,  als  abgestorben,
Uns  wert  des  Fällens  und  Verbrennens.

Es  wäre  auch  in  uns  oft  wieder
Ein  neuer  Frühling  aufgewacht,
Wenn  nicht  der  Herzen  eis'ge  Kälte
Ihn  rasch  erstarren  hätt'  gemacht!


Íîâ³ òâîðè