Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 5
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Carl Hauptmann

Ïðî÷èòàíèé : 130


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An Vaters Sterbebett

Ich  saß  an  meines  Vaters  Sterbebett
und  sah  sein  stilles  bleiches  Angesicht.
Im  Zimmer  dunkelte  die  Mitternacht.
Ein  schwacher  Schimmer  kam  vom  kleinen  Licht.
Den  Blick  nach  oben  und  die  Lider  zu,
so  röchelte,  der  da  im  Bette  lag,
und  bleich  und  groß  und  hehr  schien  das  Gesicht,
und  einsam,  totenstumm  war  das  Gemach.
Und  ich  -  ich  grub  im  Rätselgrund:
"Wer  ist  es,  der  hier  stöhnt?  -  Was  schwindet  hin?
Wer  ist,  der  um  den  letzten  Atem  ringt?"
Und  rang,  umnachtet  von  dem  Rätselsinn,
Und  Tausend  -  Ungezählte  sah'n  mich  an
aus  fremden  Zügen,  die  ich  Vater  nannte,
ein  ewiger  Zug  war's,  der  gestorben  war,
ewig  der  eine  doch,  der  herzverwandte.
Der  Vater  und  des  Vaters  Vater  war's,
der  noch  im  Bilde  blickte  von  der  Wand.
Und  jeder  hatte  einmal  so  erschaudernd
gegriffen  nach  des  Vaters  Sterbehand;
und  einmal  auch  im  Leben  hatte  jeder
die  Hand  nach  seines  Sohnes  Liebe  ausgestreckt;
und  alle  stummen  Trauertränen  hatten
den  finstern  Gast,  den  Tod  nicht  fortgeschreckt.
Du  warst  es  ewig,  du,  der  Ich  sich  nannte,
und  der  doch  immer  nur  der  eine  ist,
der  ewig  ruhelos  in  die  Ewigkeit  verbannte,
und  den  der  Todmann  sanft  zur  Ruhe  küßt,
damit  er  fort  und  fort  im  Staube  schreite,
am  Rätsel  löse  und  am  Schauen  webe.
Damit  er  allen  Erdentiefen  Sinn,
damit  er  tiefsten  Gottesgrund  erlebe  -.
Ich  bin  es,  der  hier  stöhnt  und  der  hier  sinnt,
ich  reiche  selbst  im  Leid  mir  Liebe  zu,
ich  schloß  die  Augen  längst,  -  immer  weiter
führt  mich  mein  Rätsel  weg  aus  ew'ger  Ruh'.


Íîâ³ òâîðè