Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Heinrich von Kleist

Ïðî÷èòàíèé : 115


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Amint

Sie  fliehet  fort!  Es  ist  um  mich  geschehen!
Ein  weiter  Raum  trennt  Galatheen  von  mir.
Dort  floh  sie  hin.  Komm  Luft  mich  anzuwehen!
Du  kömmst  vielleicht  von  ihr.

Sie  fliehet  fort!  Sagt  Galatheen  ihr  Flüsse,
Daß  ohne  sie  der  Wiesen  Schmuck  verdirbt;
Ihr  eilt  ihr  nach,  sagt,  daß  der  Wald  sie  misse
Und  daß  ihr  Schäfer  stirbt.

Welch  Thal  blüht  jezt,  von  ihr  gesehen,  besser?
Wo  tanzt  sie  um  ein  Labyrinth?  wo  füllt
Ihr  Lied  den  Hain?  Welch  glückliches  Gewässer
Wird  schöner  durch  ihr  Bild?

Nur  einen  Druck  der  Hand,  nur  halbe  Blicke,
Ach!  einen  Kuß,  wie  sie  mir  vormahls  gab,
Vergönne  mir  von  ihr;  dann  stürz,  o  Glücke!
Mich  wenn  du  willst,  ins  Grab.

So  klagt  Amint,  die  Augen  voll  von  Thränen,
Den  Gegenden  die  Flucht  der  Galathee;
Sie  scheinen  sich  mit  ihm  nach  ihr  zu  sehnen
Und  seufzten:  Galathee!


Íîâ³ òâîðè