Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Íåìຠí³êîãî ;(...
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Johann Gottfried Herder

Ïðî÷èòàíèé : 161


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Das Kind der Sorge

Einst  saß  am  murmelnden  Strome
Die  Sorge  nieder  und  sann:
Da  bildet  im  Traum  der  Gedanken
Ihr  Finger  ein  leinernes  Bild.

”Was  hast  du,  sinnende  Göttin?”
Spricht  Zeus,  der  eben  ihr  naht.
”Ein  Bild,  von  Tone  gebildet!
Beleb's!  ich  bitte  dich,  Gott.”

”Wohlan  denn!  Lebe!  -  Es  lebet!
Und  mein  sei  dieses  Geschöpf!”  -
Dagegen  redet  die  Sorge:
”Nein,  laß  es,  laß  es  mir,  Herr!

Mein  Finger  hat  es  gebildet,”  -
”Und  ich  gab  Leben  dem  Ton,”  -
Sprach  Jupiter.  Als  sie  so  sprachen,
Da  trat  auch  Tellus  hinan.

”Mein  ist's:  Sie  hat  mir  genommen
Von  meinem  Schoße  das  Kind.”
”Wohlan”,  sprach  Jupiter,  ”wartet!
Dort  kommt  ein  Entscheider,  Saturn.”

Saturn  sprach:  ”Habet  es  alle!
So  will's  das  hohe  Geschick.
Du,  der  das  Leben  ihm  schenkte,
Nimm,  wenn  es  stirbet,  den  Geist;

Du,  Tellus,  seine  Gebeine,
Denn  mehr  gehöret  dir  nicht.
Dir,  seiner  Mutter,  o  Sorge,
Wird  es  im  Leben  geschenkt.

Du  wirst,  so  lang'  es  nur  atmet,
Es  nie  verlassen,  dein  Kind,
Dir  ähnlich  wird  es  von  Tage
Zu  Tage  sich  nähern  in's  Grab.”

Des  Schicksals  Spruch  ist  erfüllet,
Und  Mensch  heißt  dieses  Geschöpf:
Im  Leben  gehört  es  der  Sorge,
Der  Erd'  im  Sterben  und  Gott.

Íîâ³ òâîðè