Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Theresa vo Avila

Ïðî÷èòàíèé : 149


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Staunen über die Schönheit Gottes

1.  Schönheit,  die  du  überstrahlest
Alles,  was  sonst  Schönheit  heißt,
Schaffst  ohn'  Wunden  herbe  Schmerzen,
Machest  ohne  Schmerz  die  Liebe
Aller  Kreatur  zunichte.

2.  O  du  Band,  das  du  verbindest
Zwei  so  ganz  verschied'ne  Dinge;
Wie  doch  kommt's,  daß  du  dich  lösest,
Da  gebund'ne  Kraft  du  leihest,
Selbst  das  Übel  gutzuheißen?

3.  Was  kein  Sein  hat,  das  verbindest
Mit  dem  Sein  du,  das  nie  endet.
Du  vollendest,  nie  vollendend,
Liebest  da,  wo  nichts  zu  lieben.
Unsrem  Nichts  verleih'st  du  Größe.


Íîâ³ òâîðè