Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 2
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Neidhart von Reuental

Ïðî÷èòàíèé : 148


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Ez gruonet wol diu heide

I

Ez  gruonet  wol  diu  heide;
mit  grüenem  loube  stât  der  walt.
der  winder  kalt
twanc  si  sêre  beide.
diu  zît  hât  sich  verwandelôt.
mîn  sendiu  nôt
mant  mich  an  die  guoten,  von  der  ich  unsanfte  scheide.

II

Gegen  der  wandelunge
wol  singent  elliu  vogelîn
den  vriunden  mîn,
den  ich  gerne  sunge,
des  sî  mir  alle  sagten  danc.
ûf  mînen  sanc
ahtent  hie  die  Walhen  niht.  sô  wol  dir,  diutschiu  zunge!

III

Wie  gerne  ich  nu  sande
der  lieben  einen  boten  dar,
(nu  nemt  des  war!)
der  daz  dorf  erkande,
dâ  ich  die  seneden  inne  lie.
jâ  meine  ich  die,
von  der  ich  den  muot  mit  staeter  liebe  nie  gewande.

IV

Bote,  nu  var  bereite
ze  lieben  vriunden  über  sê!
mir  tuot  vil  wê
sendiu  arebeite.
dû  solt  in  allen  von  uns  sagen,
in  kurzen  tagen
saehens  uns  mit  vröuden  dort,  wan  durch  des  wâges  breite.

V

Sage  der  meisterinne
den  willeclîchen  dienest  mîn!
si  sol  diu  sîn,
diech  von  herzen  minne
vür  alle  vrouwen  hinne  vür.
ê  ichs  verkür,
ê  wold  ich  verkiesen,  deich  der  nimmer  teil  gewinne.

VI

Vriunden  unde  mâgen
sage,  daz  ich  mich  wol  gehabe!
vil  lieber  knabe,
ob  si  dich  des  vrâgen,
wiez  umbe  uns  pilgerîne  stê,
sô  sage,  wie  wê
uns  die  Walhen  haben  getân!  des  muoz  uns  hie  betrâgen.

VII

Wirp  ez  endelîchen!
mit  triuwen  lâ  dir  wesen  gâch!
ich  kum  dar  nâch
schiere  sicherlîchen,
so  ich  aller  baldist  immer  mac.
den  lieben  tac
lâze  uns  got  geleben,  daz  wir  hin  heim  ze  lande  strîchen!

VIII

Ob  sich  der  bote  nu  sûme,
sô  wil  ich  selbe  bote  sîn
zen  vriunden  mîn:
wir  leben  alle  kûme;
daz  her  ist  mêr  dan  halbez  mort.
hey,  waere  ich  dort!
bî  der  wolgetânen  laege  ich  gerne  an  mînem  rûme.

IX

Sol  ich  mit  ir  nu  alten,
ich  het  noch  eteslîchen  dôn
ûf  minne  lôn
her  mit  mir  behalten,
des  tûsent  herze  wurden  geil.
gewinne  ich  heil
gegen  der  wolgetânen,  mîn  gewerft  sol  heiles  walten.

X

Si  reien  oder  tanzen,
si  tuon  vil  manegen  wîten  schrit,
ich  allez  mit.
ê  wir  heime  geswanzen,
ich  sage  iz  bî  den  triuwen  mîn,
wir  solden  sîn
zOesterrîche.  vor  dem  snite  sô  setzet  man  die  phlanzen.

XI

Er  dünket  mich  ein  narre,
swer  diesen  ougest  hie  bestât.
ez  waer  mîn  rât,
lieze  er  siech  geharre
und  vüer  hin  wider  über  sê;
daz  tuot  niht  wê;
nindert  waere  baz  ein  man  dan  heime  in  sîner  pharre.

Spottstrophe

Ich  wil  gein  Ôsterrîche
an  einer  züllen  swattgen  hin.
war  kom  mîn  sin,
daz  ich  so  trunkenlîche
driu  snelliu  ros  vertoppelt  hân?
des  muoz  ich  gân.
koufet  ieman  setele,  ich  gibes  im  sicherlîche.


Íîâ³ òâîðè