Я к снегу страстью воспылал.
Сугробов девственных лиловость.
И скорбных чувств томит печаль –
Любви унылая суровость.
О, милая! Как время стынет!
Души моей не смолкнут бури.
Мне стала родиной пустыня,
Одета в нежный цвет лазури.
О, такова моя судьба!
Январь нещадно пустит стрелы.
Но буду помнить я всегда
Тех рук любимых, снежно белых.
О, милая! Я в них воскресну,
И упаду, сомлев, бессильно.
Появится и вновь исчезнет
Твой силуэт, как тонкий иней.
И от того я так влюблен
В лиловость снежного волненья.
Печальной горечью пленен,
Цветочным в ряд косым паденьем.
Снежит! Сих дней лазурных высь
Все грезами опорошила.
О как мне от зимы спастись?
Как ветер мне унять постылый?
Есть путь, есть тихая молва.
И ты одна среди пустыни.
Я снег люблю в твоих словах,
Как в голосе твоем уныние.
А я люблю, люблю сильнее
Тех дней прекрасное сиянье.
И в кудрях листья полевые,
И ветра тихое стенание.
И жажду, жажду я тебя
Так, как бездомный жаждет крова.
Со мной лишь белые леса.
И я один остался снова.
Снежит! Сих дней лазурных высь
Снегами все опорошила.
О как мне от зимы спастись?
Как ветер мне унять постылый?
Автор оригинала Галактион Табидзе
თოვლი
მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის
ქალწულებივით ხიდიდან ფენა:
მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის
და სიყვარულის ასე მოთმენა.
ძვირფასო! სული მევსება თოვლით:
დღეები რბიან და მე ვბერდები!
ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ
უდაბნო ლურჯად ნახავერდები.
ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება:
იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები,
მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება
შენი თოვლივით მკრთალი ხელები.
ძვირფასო! ვხედავ... ვხედავ შენს ხელებს,
უღონოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში.
იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს
შენი მანდილი ამ უდაბნოში...
ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის
ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა,
მწუხარე გრძნობა ქროლვის, მიმოვლის
და ზამბახების წყებად დაწვენა.
თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული სიზმრით დამთოვა.
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!
არის გზა, არის ნელი თამაში...
და შენ მიდიხარ მარტო, სულ მარტო!
მე თოვლი მიყვარს, როგორც შენს ხმაში
ერთ დროს ფარული დარდი მიყვარდა!
მიყვარდა მაშინ, მათრობდა მაშინ
მშვიდი დღეების თეთრი ბროლება,
მინდვრის ფოთლები შენს დაშლილ თმაში
და თმების ქარით გამოქროლება.
მომწყურდი ახლა, ისე მომწყურდი,
ვით უბინაოს - ყოფნა ბინაში...
თეთრი ტყეების მიმყვება გუნდი
და კვლავ მარტო ვარ მე ჩემს წინაშე.
თოვს! ამნაირ დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული ფიფქით დამთოვა.
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი!
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!
გალაკტიონ ტაბიძე
адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=236991
Рубрика: Поэтические переводы
дата надходження 26.01.2011
автор: Bodo