Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 3
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Tadeusz Borowski

Ïðî÷èòàíèé : 170


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Noc nad Birkenau

Znów  noc.  Znów  niebo  groźnie
krąży  jak  sęp,  jak  zwierz  się  pręży,
nad  głuchą  ciszą,  nad  obozem
blady  jak  trup  zapada  księżyc.

I  jak  rzucona  w  boju  tarcza
niknie  wśród  gwiazd  błękitny  Orion.
Głucho  w  ciemności  auta  warczą
i  błyszczą  oczy  krematorium.

Parno  i  duszno.  Sen  jak  kamień.
Ciężki  jest  oddech.  Rzęzi  gardło.
Jak  ciężka  stopa  piersi  łamie
Milczenie  trzech  milionów  zmarłych.

Noc,  noc  bez  końca.  Świtu  nie  ma.
Oczy  od  snu  są  oczadziałe.
Jak  Boży  Sąd  nad  trupią  ziemią
zapada  mgła  nad  Birkenau.


Íîâ³ òâîðè