Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Bolesław Leśmian

Ïðî÷èòàíèé : 126


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Głuchoniema

We  wsi  naszej  jest  jedna  głuchoniema  dziewka.  
Pragniesz  głos  jej  posłyszeć,  gdy  patrzy  w  lazury,  
Bo  w  jej  oku  się  tai  gadatliwa  śpiewka.  
Przyszła  do  nas  z  wsi  obcej,  nie  wiadomo  której.  

Nikt  nie  zna  jej  nazwiska  ni  snu.  co  ją  stworzył  -  
Chyba  śmierć  ją  zawoła  kiedyś  po  imieniu...  
Ja  –  chciałem  być  jej  śmiercią,  aby  w  jej  milczeniu  
Znaleźć  strunę,  na  której  Bóg  dłonie  położył.  

Myślałem,  że  gdy  w  złotym  wieczności  obłędzie  
Garścią  ziemi  uderzę  w  niemą  pierś  dziewczyny,  
Pierś  ta  dumką  łabędzią  zahuczy  w  doliny  
I  zbudzi  na  jeziorach  uśpione  łabędzie!...  

We  wsi  naszej  jest  jedna  rzeka  bardzo  blada,  
Dziad  jakiś  nurzał  sieci  w  falistej  głębinie  -  
Pytam  go,  co  za  rzeka?  –  a  on  odpowiada:  
"Trudno  dać  imię  temu,  co  w  dalekość  płynie...  

Mówią  jedni,  że  Tykicz,  drudzy.  że  Mohiła,  
Inni  mówią:  Daleka,  a  zaś  inni:  Bliska  –  
Ja  stary  wiem,  że  nie  ma  ta  woda  nazwiska...  
Co  rzece  po  imieniu;  gdy  w  snach  dno  zgubiła!...``

We  wsi  naszej  nieziemskie  bywają  wieczory,  
Gdy  zorza  świat  przemienia  w  sen  o  snach  nietrwały,  
Wtedy  w  duszy  się  rodzą  fioletowe  zmory  
I  wspomnienia  o  rzeczach,  które  nie  istniały.  

W  taki  wieczór  widziałem,  jak  ta  głuchoniema  
Z  duszą  do  umarłego  podobną  słowika,  
Ta  śpiewaczka  bezgłośna,  lira  bez  lirnika,  
Szła  ku  rzece,  witając  ją  dłońmi  obiema.  

Tam  stanęła,  jak  człowiek,  co  nie  słysząc,  słucha  -  
I  złotą  sieć  warkocza  zanurzyła  w  głębi.  
Rybaczka!  –  chciała  może  złowić  sen  gołębi,  
Który  własnym  jej  głosem  na  dnie  rzeki  grucha  !  

Albo  może  pragnęła  ta  łowczyni  śmiała  
Chwycić  własne  odbicie  w  sieć  złocisto-płową,  
Myśląc,  że  ono,  ludzką  obdarzone  mową,  
Opowie  ludziom  wszystko,  o  czym  wciąż  milczała  !  

Nagle  strząsnęła  sploty.  Ognie  zórz  ją  złocą,  
Jak  światłość  wiekuista,  przyćmiona  i  senna...  
Obca  sobie  i  światu,  między  dniem  a  nocą
Nad  bezimienną  rzeką  stoi  bezimienna...



Íîâ³ òâîðè