Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 14
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Mikołaj Rej

Ïðî÷èòàíèé : 215


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Żona męża na sernik wsadziła


Zona  chłopska  do  domu  inego  wpuściła,  
A  gdy  przyszedł  mąż  z  pola,  k'niemu  wyskoczyła:
"–  Prze  Bóg,  skryj  się,  bo  cię  tu  ceklarze  szukali.  
Wleź  na  sernik,  aby  cię  dom  a  nie  zastali!"
A  szedszy  w  dom,  więc  z  onym  wnet  swar  uczyniła,  
Rzkomo  jako  ceklarza  z  domu  go  pędziła.
Mąż,  słysząc  na  serniku,  nie  śmiał  się  ni  ruszyć  
I  obiecał  do  roku  ten  dzień  zawżdy  suszyć.


Íîâ³ òâîðè