Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 4
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Johann Nestroy

Ïðî÷èòàíèé : 114


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Der Abgekühlte

Und  ist  man  tot,  so  muß  man  lang
im  Grabe  liegen,  ich  bin  bang,
Ja,  ich  bin  bang,  das  Auferstehen
Wird  nicht  so  schnell  vonstatten  gehen.

Noch  einmal,  eh  mein  Lebenlicht
Erlöschet,  eh  mein  Herze  bricht  -
Noch  einmal  möcht  ich  vor  dem  Sterben
Um  Frauenhuld  beseligt  werben.

Und  eine  Blonde  müßt  es  sein,
Mit  Augen  sanft  wie  Mondenschein  -
Denn  schlecht  bekommen  mir  am  Ende
Die  wild  brünetten  Sonnenbrände.

Das  junge  Volk  voll  Lebenskraft
Will  den  Tumult  der  Leidenschaft,
Das  ist  ein  Rasen,  Schwören,  Poltern
Und  wechselseit´ges  Seelenfoltern!

Unjung  und  nicht  mehr  ganz  gesund,
Wie  ich  es  bin  zu  dieser  Stund´,
Möcht  ich  noch  einmal  lieben,  schwärmen
Und  glücklich  sein  -  doch  ohne  Lärmen.


Íîâ³ òâîðè