Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 15
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Joseph von Eichendorff

Ïðî÷èòàíèé : 112


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

Mädchenseele

Gar  oft  schon  fühlt  ichs  tief,  des  Mädchens  Seele
Wird  nicht  sich  selbst,  dem  Liebsten  nur  geboren.
Da  irrt  sie  nun  verstoßen  und  verloren,
Schickt  heimlich  Blicke  schön  als  Boten  aus,
Daß  sie  auf  Erden  suchen  ihr  ein  Haus.
Sie  schlummert  in  der  Schwüle,  leicht  bedeckt,
Lächelt  im  Schlafe,  atmet  warm  und  leise,
Doch  die  Gedanken  sind  fern  auf  der  Reise,
Und  auf  den  Wangen  flattert  träumrisch  Feuer,
Hebt  buhlend  oft  der  Wind  den  zarten  Schleier.
Der  Mann,  der  da  zum  erstenmal  sie  weckt,
Zuerst  hinunterlangt  in  diese  Stille,
Dem  fällt  sie  um  den  Hals  vor  Freude  bang
Und  läßt  ihn  nicht  mehr  all  ihr  Lebelang.


Íîâ³ òâîðè