Ñàéò ïîå糿, â³ðø³, ïîçäîðîâëåííÿ ó â³ðøàõ ::

logo

UA  |  FR  |  RU

Ðîæåâèé ñàéò ñó÷àñíî¿ ïîå糿

Á³áë³îòåêà
Óêðà¿íè
| Ïîåòè
Êë. Ïîå糿
| ²íø³ ïîåò.
ñàéòè, êàíàëè
| ÑËÎÂÍÈÊÈ ÏÎÅÒÀÌ| Ñàéòè â÷èòåëÿì| ÄÎ ÂÓÑ ñèíîí³ìè| Îãîëîøåííÿ| ˳òåðàòóðí³ ïðå쳿| Ñï³ëêóâàííÿ| Êîíòàêòè
Êë. Ïîå糿

 x
>> ÂÕ²Ä ÄÎ ÊËÓÁÓ <<


e-mail
ïàðîëü
çàáóëè ïàðîëü?
< ðåºñòðaö³ÿ >
Çàðàç íà ñàéò³ - 1
Ïîøóê

Ïåðåâ³ðêà ðîçì³ðó




Heinrich von Kleist

Ïðî÷èòàíèé : 117


Òâîð÷³ñòü | Á³îãðàô³ÿ | Êðèòèêà

An die Königin von Preußen

Erwäg  ich,  wie  in  jeden  Schreckenstagen,
Still  deine  Brust  verschlossen,  was  sie  litt,
Wie  Du  das  Unglück  mit  der  Grazie  Tritt
Auf  jungen  Schultern  hast  getragen,
Wie  von  des  Krieges  zerissnem  Schlachtwagen
Selbst  oft  die  Schar  der  Männer  zu  dir  schritt,
Wie  trotz  der  Wunde,  die  Dein  Herz  durchschnitt,
Du  stets  der  HOffnung  Fahn  uns  vergetragen:
O  Herrscherin,  die  Zeit  dann  möcht  ich  segnen!
Wir  sahn  Dich  Anmut  endlos  niederregnen,
Wie  groß  Du  warst,  das  ahndeten  wir  nicht!
Dein  Haupt  scheint  wie  von  Strahlen  mir  umschimmert;
Du  bist  der  Stern,  der  voller  Pracht  erst  flimmert,
Wenn  er  durch  finstre  Wetterwolken  bricht!


Íîâ³ òâîðè